《人间词话》手稿(二十九)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z0520.jpg" />
《人间词话》手稿(三十)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z0b7.jpg" />
《人间词话》手稿(三十一)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z0423.jpg" />
《人间词话》手稿(三十二)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z0b1.jpg" />
《人间词话》手稿(三十三)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z0448.jpg" />
《人间词话》手稿(三十四)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z02S.jpg" />
词以境界为最上。有境界则自成高格,自有名句。五代北宋之词所以独绝者在此。
「-《」<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z1N7.jpg" />
《人间词话》手稿(三十六)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z1C2.jpg" />
《人间词话》手稿(三十七)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z1442.jpg" />
《人间词话》手稿(三十八)
<img src="/uploads/allimg/200627/1-20062G64Z1119.jpg" />